Hoe lang nog?
Dat is zo’n beetje de meest gestelde vraag aan mij de afgelopen tijd. Superleuk hoe iedereen met me aan het meeleven is, want nog een paar diensten en dan heb ik mijn laatste dienst bij mijn werkgever ProRail. Om precies te zijn nog 5 diensten na vandaag!
Dit laat me terugdenken aan de tijd dat ik met zwangerschapsverlof was. Natuurlijk is het leuk hoe iedereen met je mee leeft, geeft toch het gevoel dat je enigszins nog meedoet aan de maatschappij terwijl ik steeds meer aan het cocoonen was. Ook toen kreeg ik regelmatig de vraag van hoe lang nog. Weddenschappen werden afgesloten en ik vond het allemaal prima.
Maar toch, die uitgerekende datum…het is een soort van fixatiepunt. Je hoort deze datum in je eerste trimester en je hoopt toch dat rond die tijd je baby komt. Bij mij was dat niet het geval. Al mijn jongens waren ver over de uitgerekende datum heen. Ja, ik was overdatum. Alsof je een pak melk bent die dan te zuur word.
En op zich vond ik het wel prima, maar in mijn omgeving was er onrust. Ik merkte mijn bevalling onderhand trending topic werd. En als je dan even niet op social media was of even niet op een whatsapp berichtje reageert, dat er dan gelijk gedacht wordt dat je dan op dat moment “bezig” bent.
En tegenwoordig is het zelfs zo dat als je een aantal dagen over die uitgerekende datum bent, de inleiding dan al snel in je nek hijgt. Dat er alvast een gesprek bij de gynaecoloog wordt gepland voor het geval je baby nog niet geboren is.
Maar weet je, baby comes when baby is ready. De baby bepaalt wanneer het tijd is om geboren te worden. Want wanneer de baby het minder leuk vindt in de baarmoeder, stijgt het cortisol level in zijn lijfje. Dit signaal gaat via de placenta naar de brein van de moeder die daarna vervolgens de bevalling inzet.
En tegenwoordig wordt er dus ontzettend veel ingeleid grotendeels vanuit protocollen die weer gekomen zijn vanwege eerdere ervaringen. Het risico is namelijk dat als je te lang zwanger zou zijn, de placenta haar functie verliest en dan onvoldoende voedingsstoffen naar je baby kunnen brengen.
Maar ik vraag me af hoeveel van die ingeleide bevallingen werkelijk baby’s in nood zijn van een minder functionerende placenta of dat het gewoon gedaan wordt omdat dit nou een soort van nieuwe norm is. En uiteraard zijn er uitzonderingen. Dat snap ik heel goed. Ik wil ook echt niet alle inleidingen over een kam scheren.
Mijn middelste bijvoorbeeld is ook geboren doordat ik ben ingeleid. Ik was 41 weken zwanger en had enorme last van bekkeninstabiliteit met rolstoel en al. En ja, ik was er ook echt heel klaar mee. Maar als ik toen wist wat ik nu allemaal weet, was ik nooit aan die inleiding begonnen.
Doordat we die inleiding hebben gedaan, heeft mijn baby niet zelf mogen bepalen wanneer het zijn tijd was. Is mijn eigen aanmaak van oxytocine verstoord, wat gevolgen heeft voor de aanmaak van mijn borstvoeding. En doordat het spulletje van de inleiding (Syntocine) in een andere frequentie je lijf binnenkomt, reageert je lijf er anders op dan op je eigen oxytocine waardoor ik in een weeënstorm terecht kwam. Iets wat je heel vaak hoort bij inleidingen. En door die storm hunkerde ik naar pijnbestrijding wat ook naar mijn baby is gegaan. Daardoor was hij de eerste paar dagen zo suf dat hij minder kracht had om de voeding uit mijn borsten te halen. Hij viel daardoor te snel te veel af waardoor er ook weer paniek in de keet was.
Op zich kijk ik ondanks de weeënstorm en de borstvoeding goed terug op deze bevalling, maar zou ik het nu heel anders doen. Ik snap waarom vrouwen er aan het eind klaar mee kunnen zijn, ik snap de protocollen, ik snap de angst dat er iets met de baby zou kunnen zijn, maar wat zou het mooi zijn als we hier in plaats van een standaardprotocol uit de kast trekken meer gericht op de situatie van deze ene vrouw, deze ene baby kijken.
Dat je je als zwangere minder opgejaagd voelt, dat er meer geduld is. Meer geduld voor jou en meer geduld voor je baby. Laten we die hele uitgerekende datum gewoon 2 a 3 weken naar achteren zetten waardoor er bijna niemand meer over datum gaat. Bedoel…we zijn toch geen pak melk? Waarom zouden we er sowieso een datum op moeten plakken?
Maar nu mijn diensten bij ProRail. Ik weet exact wat mijn uitgerekende datum is. Het is bijna alsof het een geplande keizersnede is… Nog 2 weekjes en dan is iedereen super welkom op kraamvisite 🙂